Dag 25: Mariposa / Yosemite

Vandaag geen verplaatsing van campings, we gaan Yosemite Park verkennen en we verwachtten daarvoor wel een hele dag nodig te hebben. Dus vertrekken we op tijd naar het park, wat op een klein uur rijden afstand van onze camping ligt. Geen hele boeiende rit, hoewel het wel opviel dat het landschap veel groener is dan waar we eerst doorheen reden. Ook staan hier echte grote bomen, en niet alleen struiken en cactussen. Bij de ingang van het park flashen we onze parken-pas en worden, gezien de grootte van ons voertuig, doorverwezen naar de baan voor employees. Al snel stappen we uit bij een ondiepe rivier met enorme rotsblokken. Op de achtergrond zijn zo ver als je kan kijken heuvels met lange naaldbomen. Na even natte voeten te hebben gehaald rijden we weer verder. We bezoeken het onvermijdelijke visitors centre, waar nogal weinig te doen is, hoewel het buiten bezaaid is met auto’s, voetgangers en zelfs behoorlijk wat fietsers. Amerikanen zijn geen fietsers, ze zien het als een hobby en niet als een manier om van A naar B te komen, en hier zijn zelfs fietspaden aangelegd, speciaal voor alle fietsers. Ook bij het visitors centre staan er een paar geparkeerd – zonder slot – waarop een knalgele sticker met nummer zit. Hé, kan je hier soms fietsen huren? Dat blijkt zo te zijn en allemaal hebben we wel zin om een eindje te fietsen. We nemen de gratis bus – vreemd, dat bussen gratis zijn om CO2 uitstoot te beperken maar fietsen huren best wat geld kost – naar de fietsenverhuur en zoeken een paar fantastische beachcruisers uit. Ok, ze hebben geen handremmen, geen bel en ze zijn heel klein, maar het zijn fietsen en ze zijn supercool. Het enige grote nadeel is dat het volgens de Californische wet verplicht is om onder de 18 een helm te dragen. Hállo! Zelfs als vijfjarige had ik geen helm op, en zo stabiel was ik toen nog niet op mijn fiets. We nemen toch maar twee gevallen mee met het patroon van de amerikaanse vlag – ik snap wel waarom hier niemand op de fiets naar school gaat – maar hangen die aan het stuur. Als je fietst moet je toch de wind door je haren voelen? Maar verder is het fietsen heerlijk. Met de fiets komen we op plekken die we wandelend waarschijnlijk nooit gehaald zouden hebben, zonder vast te zitten aan parkeerplaatsen en bushaltes of achter ramen te zitten. De wegen zijn supergoed, en we zien de meest fantastische rotsformaties en rivieren. In twee uur hebben we vrijwel alle fietspaden van het park gezien, en leveren onze fiets weer in. Ik had graag nog een stuk gefietst, maarja, het is en blijft amerika en daar is alles ingesteld op auto’s. Tussen de middag eten we in een enorme sandwich – die zowel mijn lunch als diner wordt uiteindelijk – gemaakt door een meisje dat Ivanna heet en uit Oekraine kwam om vakantiewerk te doen. Misschien is dat ook nog wel wat! We proberen niets op de grond te laten vallen, de eekhoorns zijn helemaal niet schuw hier en zo dik dat het gewoon zielig is. Maar niet iedereen lijkt te begrijpen dat de eekhoorns hier minstens twee keer hun normale gewicht wegen en ze worden bij bosjes gevoerd. Arme dieren. Met de RV rijden we ten slotte weg uit het park, misschien wel het mooiste tot nu toe. We halen wat eten bij de Mac, ik eet mijn mealsize sandwich op en we zoeken ons plaatsje op de camping weer op. De vakantie begint inmiddels wel zijn tol te eisen en we zijn allemaal behoorlijk moe. We doen een poging om het amerikaanse nieuws te volgen (hoe doen ze dat, te veel dingen die je aandacht vragen in één scherm!) en gaan dan slapen, dromend over de beren die we nog niet gezien hebben en hopelijk ook niet gaan zien.