Dag 27: San Fransisco
27 augustus 2009 - San Francisco, California, Verenigde Staten
We staan héél vroeg op (niet zo vroeg als mama in eerste instantie, die dacht dat het telefoontje om drie uur de wekker was) om de allerlaatste dingen in te pakken en de camper schoon te maken. We willen net een hele zak met zo goed als ongebruikte spullen weggooien, tot we ons het hells-angel type herinneren – die de vorige dag vertrokken was op zijn harley davidson maar die we niet meer hadden horen terugkomen. Het is half acht maar hij rijdt al vrolijk rond in zijn karretje, en neemt de Nesquick, olijfolie, thee en meer van dat soort dingen graag aan. Hij doet ons ook uitgeleide als we dan uiteindelijk vertrekken. Onze buren, belgen, gaan vandaag ook hun camper inleveren maar vertrekken niet zo vroeg als wij.
Ruim op tijd zijn we bij de camper, en komen onze buren ook weer tegen. Daarmee hebben we wat ervaringen uitgewisselt: zij hebben een avontuur beleefd toen ze op Lake Powell zaten met jetski’s toen er een storm uitbrak, hebben twee dochters waarvan er één gaat studeren en blijven één dag langer in San Fransisco dan wij.
Ondanks dat we er zo vroeg zijn, moeten we de volle tijd wachten en vertrekken om elf uur eindelijk naar ons hotel. Alle koffers in en uit het busje laden is een hele klus en de taxichauffeur schijnt er niet helemaal vrolijk van te worden. Achja, zo vrolijk werden wij ook niet van hem.
Het hotel is. Nouja. Een hotel. We moeten met al onze koffers twee trappen op, en zodra we die gedumpt hebben vertrekken we ook meteen weer, we zijn van plan over the Golden Gate te fietsen. Volgens de dame van de receptie is het maar een klein stukje lopen naar de BART, een soort metro, die niet duur is en ons snel naar down town zal brengen. Het was alsnog redelijk ver lopen, en na even zoeken en wachten hadden we de BART die we moesten hebben gevonden. Die is alleen halverwege ‘out of service’, dus wachten we op de volgende samen met de rest van de trein.
De volgende trein is al propvol, maar we weten ons er toch nog tussen te wringen. En in de acht haltes die we voorbij komen willen er steeds maar mensen bij, en gaat er haast niemand uit. Toch past het op één of andere manier, en heelhuids komen we aan bij een halte die Powell heeft. Vanuit daar werd ons geadviseerd een cable car te pakken, maar die rij is zo duizelingwekkend lang dat we dat aan ons voorbij laten gaan en een taxi pakken naar Fishermans Warf.
De taxichauffeur rijdt zoals een taxichauffeur hoort te rijden, snel optrekken, hard remmen, veel mensen afsnijden en ook gewoon door ‘donkeroranje’ rijden. Zodoende zijn we al snel op Fishermans Warf waar we een stel fietsen uitzoeken. En ja, hier moet de helm wel op. Grmbl. Maar het is ook voor een reden, want niemand let hier op fietsers. Voetgangers lopen midden op het fietspad, als dat er al is, en reageren niet op het geluid van een fietsbel (die ik trouwens niet eens had). Ondanks dat, en mijn te kleine fiets, rijden we toch heelhuids de Golden Gate over. We besluiten Sausolito, wat aan de overkant van de Bridge ligt niet te doorkruisen maar de ferry terug te nemen, zodat we nog wat kunnen eten bij Macy’s.
Onze ferry was niet rechtstreeks, we gingen via een gebouw dat ‘the Ferry Building’ heette en moesten nog tien minuutjes fietsen naar pier 39. Dat stelde niet veel voor, hoewel het wel slingeren tussen de – eigenwijze – voetgangers was. We leveren onze fietsen en helmen in bij een hele melige gast die ons ook de route uitlegde en zo nu en dan zijn zinnen afsloot met ‘Yeey!’ en ons allebei een high five gaf toen we vertrokken, en zei dat hij ons morgen terug verwachtte. Right.
Daarna nemen we een taxi naar Union Square, waar Macy’s gevestigd is. Heel even schieten we nog een Zara in, maar geen van allen hebben we nog zin om veel te winkelen en het duurt niet lang voordat we in de rij staan voor een tafeltje bij The Cheese Factory.
Daar eten we ons buikje vol – letterlijk, we staan op springen als we weggaan – en nemen een taxi terug naar het hotel. Weer hebben we een ‘scheurneus’ zoals mama het uitdrukt als chauffeur, die koppig de hele weg de raampjes laat openstaan. In het hotel aangekomen zijn we allemaal op, echt op en waarschijnlijk gaat het ons wel lukken om in het vliegtuig te slapen, aangezien de wekker morgen om half zeven staat.