Dag 23: Three Rivers / Sequoia Park

Rond half negen stonden we op om te gaan ontbijten. De vorige dag hadden we een schattig restaurantje gezien tegenover de camping, waar ze de hele week ontbijt en lunch serveerden, en in het weekend ook diner. Het was nog niet eens negen uur, maar er waren al behoorlijk wat mensen. Op de menukaart stonden veel ham, bacon, eieren en aardappels maar die lieten wij aan ons voorbij gaan. In plaats daarvan zetten we onze tanden in de al eerder gegeten French toast – oftewel wentelteefjes, weinig frans aan – en american pancakes, hele dikke pannekoeken die nog het meest weg hebben van grote drie-in-de-pan.

Na ons behoorlijk vol gegeten te hebben – hoe doen die amerikanen dat, al dat vet wegkrijgen ’s ochtends? – pakken we onze spullen in en vertrekken naar het park waar we zo goed als in kamperen: Sequoia Park. Daar staat de grootste boom van deze wereld, General Sherman. Die is elf meter in doorsnee en 84 meter hoog.

Eerst rijden we zoals altijd naar het visitors centre. Daar winnen we wat informatie in over leuke routes om te lopen en te rijden en willen we ook een kaartje kopen om naar de ‘Crystal Cave’ te gaan, een schijnbaar hele mooie grot die je met een gids mag bezoeken. Alleen mogen er geen RV’s op de weg naar de cave en rijdt er geen shuttle. De enige mogelijkheid is om een auto te huren in een stadje een eind verderop, maar dat gaat ons toch te ver. Jammer maar helaas moeten we dit aan ons voorbij laten gaan.

We rijden het park in met onze RV, de steeds groter wordende bomen bekijkend. De grootste zijn Sequoia’s, bomen die vaak al eeuwenoud zijn en het landschap bepalen sinds 4500 jaar. Zo oud worden de bomen zelf niet, maar de helft daarvan is toch helemaal niet bijzonder voor een Sequoia.

In het museumpje dat we eerst bereiken koop ik een paar sequoia-zaadjes plus een handleiding. De ranger achter de balie vertelt me lachend dat ze waarschijnlijk tot mijn middel komen tegen de tijd dat ik kleinkinderen heb. Tja. Een familieboom dan maar. En dan kunnen mijn achter-achter-achter-achterkleinkinderen misschien net erin klimmen ofzo. Ik weet niet of ik daar het geduld wel voor heb.

We lopen twee trails, eentje waar de hoogste bomen van het park langs staan, en dat is behoorlijk, en een andere die leidt naar de allerhoogste boom, waar het natuurlijk behoorlijk druk is.

We rijden nog noordelijk verder door het park, waar gelukkig wat minder haarspeldbochten zijn, en rijden dan via de gewone wegen terug. Voor we naar huis gaan eten we in een pizza-restaurant, waar het stampvol zit met locals. Op de drie enorme plasmaschermen is football, honkbal en worstelen te zien. Het spreekt ons weinig aan maar veel mensen rondom ons zitten geinteresseerd te kijken. Achja, american passtime, daarmee hebben we ook maar weinig ervaring.