Dag 12: Williams

Weer een reisdag vandaag. Er was ons verteld dat alle campings zo troosteloos zouden zijn in de buurt van Joshua, ook onze volgende camping viel daaronder. Dus besloten we om maar in één keer door te rijden naar onze camping bij de Grand Canyon. Dat betekende wel dat we dus van ’s ochtends vroeg tot in het einde van de middag aan het rijden zijn. Buiten varieert de woestijn van bos – echt bos, met naaldbomen – tot vlaktes waarop helemaal niks groeit, alleen hier en daar en plukje gras.

De airco draait op volle toeren, maar echt koel wordt het niet. 27 graden is het minstens binnen, maar dat is niets vergeleken met buiten. Als we stoppen om iets te eten in het plaatsje Needles, waar we eigenlijk zouden stoppen voor onze camping, is het ontzettend warm. Nergens hangen hier thermometers, maar het zal toch wel zo’n 40 graden geweest zijn. Wat zijn wij blij dat we de camping gecancelt hebben, het is echt niet te houden buiten.

Als we op de camping aankomen, worden we naar onze plek gebracht door een hele behulpzame amerikaan. Behulpzaam schijnt hier de norm te zijn: wat je ook vraagt, ze proberen het altijd voor je te regelen, en het liefst nog iets extra’s erbij. Soms kan dat wel eens over de top gaan, maar meestal is het heel handig of hooguit vermakelijk. Mensen komen maar al te graag aandragen met spullen, vragen of je het naar je zin hebt, waar je vandaan komt, hoe je het hier vind, enzovoort enzovoort.

Ook hier is een zwembad, hoezee hoezee, en een heerlijke hottub en een superdouche. Nicenice. We zwemmen even, maken perongeluk iemand belachelijk die toch nederlands blijkt te zijn – de host had al opgemerkt dat nederland onderhand leeg moest zijn, gezien het aantal nederlanders hier – en spotten een jongen die iets aanheeft wat verdacht veel op een pyjamabroek lijkt. Ook kopen we erwten en marshmallows en prikkers, hoewel het te nat is voor een vuur. Want ja, het regent! De behulpzame campingbaas vertelt ons dat dat al meer dan een maand niet meer gebeurd was. Hebben wij weer. Ook vertelt hij ons hoe je s'mores maakt (voor de geinteresseerden: prik een marshmallow aan een stok, wacht tot ie zacht is, doe er twee op een koekje, leg er een stukje chocola bovenop en nog een koekje, druk aan en voila).

’s Avonds koken we weer eens zelf, voor de verandering – nee, blikjes erwten hebben ze hier niet, alleen blikken – en eten de restjes Ben and Jerry op. Voor mij wordt dat versiert met een kaarsjes-bloem, die vanzelf openvouwt en een enorme steekvlam geeft. Hij heel leuk, hoewel er tijdens het afwassen als er even niemand kijkt een blaadje smelt en een gat in ons geliefde tafelkleed brandt. Pas na dit hele incident begint het deuntje te spelen, en dat gaat door totdat mama er genoeg van heeft en de bloem sloopt.

Na een akkefietje met de waterleiding, een praatje met de – natuurlijk nederlandse – buren en nog wat muziek (we zijn de trotse bezitters van 4 verschillende iPods) gaan we slapen, zij het in een wat andere opstelling dan normaal. Papa had nogal last van zijn nek en schouders door de keiharde bedden waarop hij en mama slapen, dus wordt het vanavond de slaapbank. Gelukkig hebben we een acht-persoons camper. (hoe die mensen allemaal willen eten, weet ik niet, en waar ze hun spullen kwijt willen ook niet)