Dag 13: Williams / Grand Canyon

Eindelijk stond de wekker een keer niet zo ontzettend vroeg, hoewel door het verschil in tijd het vroege opstaan lang niet zo erg is als normaal. Maar ik blijf natuurlijk een puber en die slapen nou eenmaal graag een gat in de dag. We vertrokken vandaag naar de Grand Canyon, die door onze ranger ‘één van de zeven natuurwonderen’ werd genoemd – volgens mij bestaan die niet, maargoed. Hij had zijn punt in ieder geval gemaakt.

Het zoeken van een parkeerplaats was nog een hele kunst, maar uiteindelijk weten we een plekje aan de rand van de weg te veroveren. En dan zijn we toch blij dat we niet zo’n stadsbus hebben gehuurd, want die rijdt er ook één rond, zoekend naar een plek, en die rijdt nog steeds rond als wij naar het eerste viewpoint lopen.

En daar ben je dan. Het is zo breed, zo diep, zo gróót, dat is gewoon niet te bevatten. Als we staan te kijken, zien we een paar mannen over een hekje klimmen, naar een paar uitstekende stenen. Heel mooi voor foto’s, maar zien ze niet dat ze kilometers naar beneden kunnen vallen? Het ziet er allemaal niet zo heel veilig uit, je weet niet hoe vast die stenen zitten. Wij kijken toe vanaf een veilige afstand.

In een langzaam tempo, af en toe stoppend om te wijzen op mooie rotsformaties, foto’s te maken en de lagen grond op het foldertje te benoemen, lopen we een stukje van het pad, richting het visitors centre. Daar komen we erachter dat de beste manier om de Grand Canyon te zien, te voet is, maar dat het nogal ver is om te lopen. Gelukkig rijdt er ook een bus.

We lopen wat rond in het kleine museumpje, waarin allerlei boeken, indiaanse gebruiksvoorwerpen, manquette’s van de Grand Canyon en chinese vliegers (het nationale park heeft een samenwerkingsverband met een soortgelijk park in China) staan uitgestalt.

Van zo’n manquette leer ik dat sommige rotsformaties om één of andere reden naar hindoe-goden zijn genoemd. Een ranger vertelt me dat dat komt omdat degene die de Grand Canyon ‘ontdekte’ – hij was de eerste Europeaan, een Spanjaard om precies te zijn – op dat moment een boek las over het hindoeisme, en dat interessant genoeg vond om gesteente van miljoenen jaren oud naar te noemen.

Het eerste stukhebben we gewandeld, maar tegen de tijd dat we bij de tweede busstop waren begon het te regenen. En niet zomaar te regenen, het begon te gieten! Dus schuilden we maar onder de busstop en wachtten op de bus. Er waren meer mensen met datzelfde idee, dus moesten we twee bussen wachten voor we eindelijk de bus in konden.

In de bus zijn we helemaal naar het eindpunt gereden, waar we nog even rondgekeken hebben. In het winkeltje hebben willemijn en ik allebei een ring gekocht, en mama een boek met foto’s. Omdat het opgehouden was met regenen, liepen we nog een busetappe, maar omdat we inmiddels toch wel moe waren stapten we weer op de bus, terug naar het infocentre. Vanuit daar lopen we langs de rand vande Canyon weer terug naar ons huis op wielen. En ja hoor, het staat er nog.

Op de terugweg eten we in het gehucht Williams, echt amerikaans in de mcdonalds. Maar wat doen ze er hier lang over! Het systeem is anders, je bestelt, gaat dan weer zitten en wacht tot je nummertje wordt omgeroepen. Meestal werkt dat heel ok, alleen zat hier al een hele rij chagrijnige klanten te wachten op hun bestelling. Uiteindelijk krijgen we dan toch wat we willen hebben, en na een half uur gewacht te hebben op twee ijsjes, gaan we weer terug naar de camping. Het plan om marshmallows te maken boven een kampvuur – dat mag hier bijna overal – valt ook vandaag af, het is inmiddels al tien uur, en omdat er nog steeds wel een beetje jetlag in ons zit gaan we iedere avond braaf vroeg naar bed.