Dag 15: Waweap

Al vroeg vertrokken we van de mooie camping in Williams, wat we allemaal best jammer vonden. Het personeel was er supervriendelijk, de omgeving op de snelweg na supermooi, het eten goed – de vorige dag hadden we de afhaalmaaltijden geprobeerd, en dat was ons goed bevallen – het zwembad mooi, enzovoort. Maar de volgende camping zou ook weer iets moois zijn, hij was namelijk gelegen aan een meer, het Powell –meer.

Dat meer is ontstaan door een enorme stuwdam die in de Colorado-rivier geplaatst is, waardoor een stuk van de enorm diepe kloof ondergelopen is. Heel veel locals vinden dat heel jammer, want het ondergelopen stuk, Glenn Canyon, was volgens hen iets wat nergens ter wereld bestond. Het was anders dan de rest van de Canyons, met zachte ronde vormen. Helaas konden wij dat niet meer bekijken, maar het mooie meer waar we een stuk langs reden en zelfs overheen over een behoorlijke brug was ook zeker het bekijken waard.

Wat we tegenkwamen voordat we het meer bereikten, was een indianenreservaat. Heel veel indiaans was daaraan niet te zien, behalve een tipi hier en daar. Totdat we aan de kant van de weg stopten bij een kraampje waar ze indaanse spullen verkochten, zoals beeldjes, sieraden en dromenvangers. De mensen achter deze kramen spraken met elkaar ook echt hun eigen taal, en zaten vaak te werken aan nieuwe spullen. Hier heeft mama een armband gekocht en ik een enkelbandje.

Om naar de camping te komen moesten we het Glenn Canyon reservaat in, en reden we naar het het Lake. Het uitzicht daar is echt adembenemend. Het water is donker maar helderblauw, de rotsen varieren van lichtgeel tot oranje-rood. We stoppen even op een hoger gelegen viewpoint en kunnen mijlenver kijken. Eerst zien we wat een enorme scheur lijkt te zijn maar eigenlijk de colorado-river is, kilometers diep. Daarna de enorme dam en daarna het meer! Wauw. Zoals alles hier, is het enorm groot.

Na een tijdje gaan we toch maar weer de camper in, want heet is het zeker. De airconditioning die ons al goede diensten heeft bewezen gaat op volle kracht aan en daar gaan we weer, naar de camping.

Wat later in de middag komen we daar aan. De camping is heel ruim opgezet, tussen ons en de buren zit lekker veel ruimte. Verder is de camping niet heel bijzonder, maar het uitzicht! Het meer op de achtergrond zorgt dat we steeds meer zin krijgen om een duik te nemen dus amper tien minuten nadat we ons gesettelt hadden vertrekken we alweer naar het strand. Het is een zandstrand, wonder boven wonder, hoewel er behoorlijk wat stenen liggen.

We duiken het water in wat helemaal niet zo koud is, maar behoorlijk golft door de wind die hier staat. Het lijkt bijna zee, maar het water is zoet en je kan er makkelijk met je ogen open in zwemmen, hoewel je dan helemaal niks ziet behalve een blauw-groene waas.

Na een beetje proberen bij te bruinen – we zijn na Seaworld allemaal half bruin, half wit – gaan we weer terug naar ons hutje op wielen. Eenmaal op onze plek maken we zelf taco’s en eten die op in het bijna pikkedonker, want het is hier om negen uur al diepzwart, en behalve een zielig lampje aan de buitenkant van de camper hebben we geen licht meegenomen. En ja, met dit donker krijg je meteen het gevoel dat het behoorlijk laat is, dus voor elf uur slapen we allemaal.

(foto’s komen later)