Dag 19: Las Vegas

We stonden ’s ochtends later dan normaal – maar nog steeds vroeg – op, om te gaan ontbijten. Daarvoor gingen we naar het hotel naast ons, Paris, waar ook de eiffeltoren bij hoorde. We hoefden niet naar buiten, er was een doorgang tussen ons hotel en hotel Paris.

De winkelstraten, die hier onder ieder hotel liggen, waren gemaakt met frans uiterlijk. Maar juist daardoor was het nog meer amerikaans: veel dingen leken wel, maar waren net té overdreven of te nieuw. Het plafond was beschilderd met blauwe lucht en wolken en af en toe leek het alsof je buiten was, hoewel het een stuk koeler was binnen.

We aten in een boulangerie – waar iedereen zo’n vaag petje op had maar niemand een woord frans sprak en je alle amerikaanse dingen voor het ontbijt kon krijgen: wafels, french toast, eieren enz. maar ook stokbroden en croissants.

We lopen terug via een omweg door Paris, bekijken wat winkeltjes en zien de onderkant van de eiffeltoren. En overal staan gokautomaten. Het valt op dat vooral oude mensen zitten te gokken, zo ’s ochtends vroeg. En dat terwijl de kans dat je iets wint zo verschrikkelijk klein is...

Om de middag door te brengen hebben we een outlet uitgezocht, we zijn ten slotte in Amerika en de dollar wordt steeds lager. Alle grote merken zijn er, maar alle dingen zijn er natuurlijk niet meer in de gangbare maten: allstars, vans, g-star, enz. In de nike-shop slaat papa zijn slag: een stapel t-shirts en broeken voor minder dan de helft van wat het in nederland kost. Maar voor de rest is het niet veel bijzonders.

In de outlet is het wel heerlijk koel, aangezien hij overdekt is. Gelukkig hebben we vestjes meegenomen ondanks de veertig  graden buiten. Aan het einde van de dag eten we snel een slice pizza en nemen een taxi terug. Onze taxi-chaffeuse is behoorlijk spraakzaam en doet me denken aan mijn hostess in mijn Londense gastgezin. Ze vraagt ons het hemd van het lijf af, maar geeft ons amper tijd om te antwoorden en vertelt uitgebreid dat ze het geweldig zou vinden om net als ons met een helicopter te gaan, maar veel te bang is. Ze lacht heel hard en uitgebreid om haar eigen grapjes, waardoor wij ook weer in een deuk liggen. Als we bij het hotel zijn merkt ze op dat de tijd zo snel is gegaan.

We kunnen nog even naar de hotelkamer (waar ik in recordtijd het stuk van de 18^e heb getypt) en dan moeten we al weer weg: we hebben vier kaartjes besproken voor de Blue Man Group. Dat is in het theater van het Venetian hotel – waar je een ritje in een gondel kan maken.

Het theater was zo groot als het parktheater ongeveer, en niet helemaal gevult. Voor de show begon stonden er naast het podium lichtkranten met melige teksten als ‘please turn of your video-camera’s, or we will have to activate the exit-mechanism in your chair’.

En toen begon de show. Veel verschillend licht, verf, humor en semi-vrijwilligers, maar vooral heel veel slagwerk. Op de meest vreemde instrumenten als pvc-buizen en olie-tonnen waarop verf gespoten werd. Het was overdonderend en supermooi en grappig. Er werd nietgepraat, maar af en toe lag ik dubbel van het lachen.Het is geen concert, geen komedie, geen toneel, het is gewoon spektakel. En ik heb er spijt van dat ik toch niet een paar gebruikte drumstokken – inclusief fluoriserende verf – heb gekocht achteraf.

Achteraf gaan we nog even een stukje lopen, naar het MGM om de leeuwen te zien. Die waren daar schijnbaar in de lobby, alleen was het niet zo dichtbij als we dachten en waren we behoorlijk lang onderweg. Het was inmiddels al pikkedonker en ja hoor, toen we uiteindelijk bij het MGM aankwamen sliepen de leeuwen. In een slaaphok welteverstaan. Na deze teleurstelling zijn we maar weer terug gelopen naar het hotel – het was inmiddels half twaalf – om te gaan slapen.