Dag 3: San Francisco
3 augustus 2009 - San Francisco, California, Verenigde Staten
Vandaag gingen we weer met de toeristen-bus, naar Haight Street. Dat hadden we de dag ervoor gezien maar geen tijd gehad om te stoppen. Haight Street is een straat die meteen opvalt door alle felle kleuren en overvolle etalages. Ook lopen er de meest vreemde types rond: in deze straat kan je zien hoe het in de tijd van de hippies geweest moet zijn.
De winkeltjes waren wereld-winkels, tweedehands winkels – waar echt superveel leuke dingen te vinden waren – zweverige winkels en ook opvallend veel tattoo-shops. Het was echt zo’n straat waar je dagen kan rondlopen zonder alles te kunnen zien. En alle winkels werden gerunt door alternatieve types, meestal vol met tatoeages.
’s Middags hebben we gegeten in een echt pannenkoeken-zaakje. De eigenaressen waren druk bezig met een kruiswoordpuzzel totdat we een bestelling deden. Gelukkig waren deze pannenkoeken geen pancakes, zoals ze die in amerika graag eten, dikke deeghompen met maar weinig smaak. Ze noemden het crèpes en ze waren superlekker J Na een paar dollar in het potje ‘rent-fund’ gedaan te hebben vertrokken we weer.
Eigenlijk zouden we ’ s middags gaan fietsen over de Golden Gate, maar we waren een beetje te laat dus hebben we rustig door de rest van Haight Street geslenterd en daarna weer de bus genomen, die ook over de Golden Gate ging. Hoewel de toelichting in de bus begon te vervelen, was het uitzicht op San Francisco nog even adembenemend.
We stapten uit op Union Square, waar we die ochtend ook opgestapt waren. Daar hebben we nog even flink geshopt: er was een enorme Levi’s winkel, vijf verdiepingen hoog. En hier kost een echte Levi stukken minder dan in Nederland. Daar komt nog bij dat ze hier echt service bieden: als je voor de spiegel staat te kijken komt er altijd iemand naar je toe om te vragen of het bevalt of dat je nog een andere maat/kleur/model wilt passen.
Aan het eind van de dag hadden we geen zin meer om met onze spullen ver te gaan lopen , dus besloten we bij Macy’s te gaan eten. We moesten een half uurtje wachten op een tafeltje, en ondertussen heb ik een paar allstars gekocht – want dat moet toch haast wel als je in Amerika bent.
Van the Cheescake Factory – waar je ook gewoon kan eten – hadden we een apparaatje meegekregen dat ging knipperen als er een tafeltje voor ons was. Dus toen dat gebeurde, gingen we naar de balie en kregen een tafeltje toegewezen. De kaart was enorm, een heel boekwerk met meer dan tien pagina’s, maar het lukte na een hoop zoeken toch om iets te vinden.
De porties waren, zoals te verwachten, enorm. Zelfs amerikanen kunnen meestal niet al het eten op dat ze voorgeschoteld krijgen dus is vragen om een ‘doggybag’ heel normaal. Ook heel normaal is het schijnbaar om voor jarige mensen te zingen, waarbij minstens drie man personeel meedoet. Zucht. Dat wordt nog wat.