Dag 1: De vliegreis

Pff, dat was een lange dag zeg. Het was zes uur toen we opstonden en de laatste dingetjes in de koffers pakten. Het paste allemaal maar net in de volvo van Frank die ons naar het station bracht. Onze vlucht was pas om half één, maar we moesten 3 uur van tevoren inchecken en we gingen met de trein vanuit Eindhoven Centraal. 

Met zoveel koffers - uiteindelijk toch 5 - is het nog een hele klus om in en uit te stappen. Gelukkig hoefden we in Utrecht alleen maar het perron over om over te stappen.  De treinen gingen allemaal mooi op tijd zodat we even later op Schiphol aanbelanden. Daar moesten we door de doane heen, onze baggage afgeven en onze tickets ophalen. Toen hadden we nog een uur of twee de tijd om rond te lopen over Schiphol en te kijken wat er allemaal te doen en te koop was.

Dat was niet zo heel bijzonder, op een museumpje na dat een dependance van het Rijksmuseum was en waar je gratis een stuk of tien beroemde schilderijen kon bekijken. Dat was heel apart, zo midden op een vliegveld, tussen een electronicawinkel en een souvenir-kraampje.

En toen was het tijd om te gaan vliegen. De vlucht duurde negen uur, maar het leek helemaal niet zo lang. Toen we in DC aankwamen was het daar nog steeds middag, terwijl we om half 1 vertrokken waren, en terwijl het in Nederland al een uur of tien was voelde dat helemaal niet zo. We moesten wel weer door de doane heen, omdat dit onze eerste stop in de USA was. Daar moest werkelijk alles uitgepakt worden: electronica, riemen, oorbellen, zelfs schoenen! De zweetvoetenlucht was niet te houden! Maar we werden allemaal goedgekeurd, en konden dus gewoon doorlopen – na alles weer ingepakt te hebben.

 Na de eerste echte amerikaanse Starbucks bezocht te hebben vertrokken we weer naar onze gate. Die lag vrijwel helemaal aan het einde van het vliegveld, zeker 1 of 2 kilometer van de aankomsthal, maar nee hoor, geen lopende banden. Het ‘boarden’ verliep redelijk soepel, maar eenmaal in het vliegtuig vertelde de piloot dat de slurf waardoor je het vliegtuig in moet niet losgekoppelt kon worden. Dat zou voor een half uur vertraging zorgen.

Ruim een half uur later kwam er een nieuwe boodschap: het vliegtuig was ongelijk beladen. Dat moest dus aangepast worden en dat zou weer even duren. Veel konden we er niet aan doen, dus legden we ons er maar bij neer en begonnen aan een spelletje vier op een rij.

Amper vijf minuten later meldde een steward dat de groep mensen die normaal voor het laden en lossen zorgde, om zes uur naar huis gingen. Het was inmiddels half zeven en dus moest er een nieuwe groep geregeld worden. Dat duurde ook weer anderhalf uur, en toen konden we eindelijk vertrekken.

Zo’n lange vlucht betekend vliegtuigeten. Maar de eerste vlucht was dat – op een heel twijfelachtig toetje en een broodje dat niet door te bijten was – heel goed uitgevallen. Op de tweede vlucht viel het behoorlijk tegen. Niet omdat de kwaliteit van het eten niet goed was, maar vooral omdat er niet genoeg eten was voor iedereen! En ja hoor, wij zaten achterin en hadden dus niks. We waren inmiddels volgens Nederlandse tijd 24 uur wakker en het ontbreken van eten zorgde niet echt voor een goed humeur.

Op het vliegveld aangekomen, waren we allemaal te moe om nog te eten. Na een uur te wachten op onze koffers namen we een busje naar ons hotel. Onze chaffeur was heel aardig maar wist niet zo heel goed waar hij mee bezig was: het was vandaag zijn tweede dag legde hij ons uit.

Het hotel lag er behoorlijk verlaten bij, we konden pas binnen toen andere mensen naar buiten kwamen. Toen kwam er toch iemand om ons te helpen, die een behoorlijk verhaal hield en daarnaast onverstaanbaar was – hij was chinees, van zijn t’s maakte hij f’en. Daarna konden we eindelijk onze kamer in en gaan slapen. En het in slaap vallen kostte ondanks de vele sirene’s heel weinig moeite.